Słowniczek krypto

Adres bitcoin jest pod pewnymi względami podobny do adresu e-mail, a jednocześnie także do konta bankowego. Można powiedzieć, że stanowi odpowiednik tego drugiego. Nie przyporządkowuje się jednak do niego danych posiadacza. A to oznacza, że taki adres pozostaje anonimowy, dopóki właściciel nie zdecyduje się go udostępnić. To podobnie jak z adresem e-mail – dopiero podanie go innej osobie sprawia, że można wysłać na niego wiadomość. W przypadku bitcoinów cała procedura jest jednak bardziej bezpieczna. Z jednej strony istnieje możliwość zapisania adresu bitcoin w książce adresowej tak, by w przyszłości można było znów przesłać na niego środki. Zasada działania jest więc podobna jak przy liście adresatów w banku czy na poczcie mailowej. Istnieje jednak pewna duża różnica – użytkownik może dla każdej transakcji każdorazowo tworzyć nowy adres, by zachować większy poziom bezpieczeństwa.

Ten podstawowy słownik kryptowalutowy nie mógłby też się obejść bez słowa „bit”. To nic innego jak podjednostka bitcoina. Na jeden bitcoin składa się 1 000.000 bitów. Ze względu na wysoką wartość bitcoina podjednostka bit znajduje szerokie zastosowanie.

Blockchain to łańcuch bloków, czyli podstawowy sposób przechowywania danych o transakcjach przeprowadzanych w internecie.  Takie informacje, jak sama nazwa zresztą wskazuje, układane są w postaci bloków danych następujących po sobie. W każdym bloku znajdują się informacje o określonej liczbie transakcji. Kiedy taki blok się „nasyci”, tworzy się kolejny i kolejny i tak powoli powstaje wspomniany łańcuch. Można więc powiedzieć, że blockchain pozwala na prowadzenie zbiorowej księgi rachunkowej dla transakcji internetowych, która przy jednoczesnej ochronie przed nieuprawnionym dostępem pozostaje otwarta dla wszystkich.

Dostęp do kryptowaluty uzyskuje osoba dysponująca dwoma kluczami – publicznym i prywatnym. Ten drugi posiada tylko konkretny użytkownik. Jest to bowiem część danych potwierdzająca prawo do wydawania bitcoinów z portfela danego posiadacza.

Kryptografia to z kolei słowo, które zawiera nie tylko słowniczek kryptowalutowy, ale także inne tego rodzaju słowniczki związane z handlem sieciowym czy bankowością. To nauka zajmująca się ochroną informacji przed niepowołanym dostępem. Stosuje się ją więc m.in. w przypadku kryptowalut, aby uniemożliwić dysponowanie funduszami z portfela innego użytkownika czy zakłamania zapisów w łańcuchu bloków.

Kolejne pojęcie to peer-to-peer czasami zapisywane jako P2P. To model komunikacji w sieci internetowej. Zakłada, że każdy, kto jest jego częścią, może wchodzić w bezpośrednie interakcje z innymi. W przypadku systemu bitcoin P2P oznacza, że każdy użytkownik może przeprowadzać swoje transakcje bezpośrednio z innymi, bez konieczności angażowania w to pośrednika np. w postaci banku. 

Podwójne wydatkowanie częściej występuje pod swoją angielską nazwą, a więc jako „double spreading”. Warto zacząć od tego, że jest to potencjalny problem odwołujący się nie tylko do samych kryptowalut, ale także do innych cyfrowych systemów gotówkowych. Jak sama nazwa wskazuje, polega na wydaniu danych środków dwukrotnie. Odpowiednio zaprojektowana architektura systemowa ma więc za zadanie zapewnić, by określone jednostki cyfrowe monet nie podlegały powielaniu, a tym samym nie mogły być kopiowane i wydatkowane kilkukrotnie.

Kryptowaluty po części są podobne do innych środków płatności, ale istnieją też pewne znaczące różnice. Jedna z nich dotyczy pojęcia portfela. Nie można rozumieć go jako miejsce do przechowywania pieniędzy. To nie żadne konto bankowe czy lokata, ale specjalne oprogramowanie, które przechowuje dwa klucze – prywatny i publiczny, dzięki którym można połączyć się z łańcuchem bloków, w którym istnieje kryptowaluta.

Szybkość hashowania (hashrate) to jednostka pomiarowa siły obliczeniowej. Jej zadaniem jest określanie, z jaką siłą działa dane urządzenie wydobywające kryptowaluty. Ma znaczenie przede wszystkim z punktu widzenia osiąganych dochodów. W zależności od używanego sprzętu moc obliczeniowa może być wyższa lub niższa. Jak łatwo się domyślić, im lepsza jest szybkość hashowania, tym większe zyski.

„Kopanie” kryptowalut (po ang. mining) polega na wykonywaniu odpowiednio skomplikowanych obliczeń matematycznych. Posiadacze tradycyjnego sprzętu nie są w stanie tego zrobić – potrzebne są specjalne urządzenia, a przynajmniej silne karty graficzne. W zamian za udostępnianie sprzętu do wykonywania tych obliczeń, użytkownicy mogą pobierać odpowiednią opłatę. Protokół danej waluty zwykle w zamian przewiduje tworzenie nowych jednostek kryptowaluty i nagradzanie nimi „kopiących”.